Polski Kongres Drogowy negatywnie zaopiniował tę część projektu ustawy “O wspieraniu rozwoju usług i sieci szerokopasmowych w telekomunikacji”, która wprowadza zmiany w ustawie o drogach publicznych. Mogą one niekorzystnie wpłynąć na tempo realizacji projektów drogowych, nakładają także nieuzasadnione obowiązki na zarządców dróg.
Sama idea wykorzystania sieci drogowej na potrzeby budowy kanalizacji dla szerokopasmowych sieci telekomunikacyjnych jest słuszna – czytamy w stanowisku PKD – jednak musi to odbywać się na warunkach korzystnych dla zainteresowanych stron. Nie może wstrzymywać realizacji programu drogowego i powinno uwzględniać specyfikę przygotowania i realizacji inwestycji drogowych i późniejszej eksploatacji dróg . Wymaga to precyzyjnej koordynacji obu programów: drogowego i szerokopasmowej sieci telekomunikacyjnej.
W przypadku realizacji nowych inwestycji drogowych – (zwłaszcza w ramach realizacji programu budowy dróg i autostrad obejmującego drogi krajowe, których zarządcą jest GDDKiA) – teoretycznie możliwe byłoby uwzględnienie dodatkowej inwestycji towarzyszącej – jaką jest kanał technologiczny na potrzeby telekomunikacyjnej sieci światłowodowej. Inaczej sytuacja wygląda w przypadku dróg przebudowywanych – gdyż przebudowy drogi najczęściej są dokonywane bez naruszania wyznaczonych wcześniej linii rozgraniczających. Oznacza to, że aby ulokować nowy kanał technologiczny w ramach przebudowy drogi należałoby przeprowadzić wykup dodatkowych gruntów, obowiązkowe, długotrwałe procedury oceny wpływu na środowisko. Sprawa ta dotyczy zwłaszcza zarządców dróg samorządowych. PKD jest zdecydowanie przeciwko narzucaniu ustawą obowiązku realizacji (lokalizowania) inwestycji w kanały technologiczne – proponowanemu w projekcie ustawy.
Poza wieloma uwagami szczegółowymi, odnoszącymi się do styku telekomunikacji i gospodarki drogowej, eksperci PKD, zwłaszcza ze środowisk samorządowych, wskazali na generalną wątpliwość dotyczącą proponowanej ustawy. Ich zdaniem, niesłuszne ze względów społecznych i nieracjonalne jest wprowadzanie tak daleko idących preferencji dla sieci szerokopasmowych, jak: obowiązek wyposażania budynków w kable telekomunikacyjne, nadanie priorytetu inwestycjom związanym z telekomunikacją, przyspieszenia uzyskiwania uzgodnień (łącznie z karami za przekroczenie wyznaczonego ustawowo terminu) oraz zwolnienia z wszystkich opłat za umieszczenie urządzeń w pasie drogowym – kiedy w wielu mniejszych miejscowościach brakuje podstawowej infrastruktury. O standardzie życia mieszkańców decyduje tam wciąż brak sieci wodociągowej, kanalizacji sanitarnej, ciepłociągu. Wskazane byłoby wprowadzenie zmian ustawowych oraz wsparcie finansowego dla inwestycji mogących zapewnić dostęp do podstawowych cywilizacyjnych wygód, zanim doprowadzi się tam sieć telekomunikacyjną dająca dostęp (odpłatny!) do telewizji kablowej czy internetu.
Dodatkowo z konstrukcji przepisów wynika, iż na samorządach oraz ich jednostkach organizacyjnych spoczną wszelkie koszty stworzenia sieci szerokopasmowej (zlecenie wykonania map cyfrowych z lokalizacją infrastruktury i coroczne jej aktualizowanie, zatrudnienie dodatkowych pracowników do uzgadniania oraz utrzymywania kanałów itp.). Natomiast operatorzy zostaną zwolnieni z opłat za zajęcie pasa drogowego, przy równoczesnym braku zapisów o np. obniżeniu odpłatności za oferowane przez nich usługi.