Podstawowe dla projektowania dróg rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie, zostało wydane przez ówczesnego Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej 2 marca 1999 roku. Choć było wielokrotnie nowelizowane, wymagało – jak czytamy w uzasadnieniu do projektu – weryfikacji, zwłaszcza pod kątem wpływu na bezpieczeństwo ruchu drogowego. W efekcie tej weryfikacji i uwzględnienia rozwoju wiedzy oraz doświadczeń zarządców dróg, zaproponowano rozwiązania, które poprzez zmianę parametrów i stanu infrastruktury drogowej mają poprawić stan bezpieczeństwa.

Służyć temu ma wprowadzenie rozwiązań bezpieczniejszych dla pieszych, rowerzystów a także osób niepełnosprawnych. Rozporządzenie nakazuje każdorazowe uwzględnianie potrzeb pieszych i rowerzystów przy projektowaniu dróg juz na etapie ustalania granic pasa drogowego. Przyjęto za podstawowe założenie, że chodniki, ścieżki rowerowe, ścieżki pieszo-rowerowe oraz pasy ruchu dla rowerów należy tak projektować by ruch pieszych i rowerów był oddzielony od ruchu innych pojazdów. Ścieżka pieszo-rowerowa będzie mogła być stosowana przede wszystkim poza terenem zabudowy, a w terenie zabudowy wtedy, gdy prognozowane natężenie ruchu nie przekroczy łącznie 120 osób lub pojazdów na godzinę. Według autorów projektu, takie rozwiązania maja wymusić na zarządcach dróg i projektantach, szersze stosowanie środków uspokojenia ruchu na drogach, np. “strefy 30 km/h”, dzięki którym rowerzyści mogliby się poruszać bezpośrednio po jezdni. Ma to zapobiegać nieuzasadnionemu wydawaniu środków publicznych na budowę ścieżek rowerowych w miejscach gdzie jest znikomy ruch.

W projekcie określono, że chodnik, ścieżka rowerowa i ścieżka pieszo-rowerowa muszą być fizycznie oddzielone od jezdni i mieć inną konstrukcję nawierzchni. Jako ogólną zasadę przyjęto, że elementy te powinno się sytuować poza rowem, drogową barierą ochronną lub ekranem akustycznym. Jeśli nie ma takich urządzeń w przekroju drogi, powinno się chodnik lub ścieżkę sytuować w możliwie najdalszej odległości od krawędzi jezdni, przy czym nie może to być mniej niż 3 metry poza terenem zabudowy i 1 metr w terenie zabudowy. Pas terenu pomiędzy krawężnikiem przy jezdni a chodnikiem lub ścieżką rowerową powinien być wyniesiony na wysokość od 10 do 15 cm, by uniemożliwić wjeżdżanie (parkowanie) na nim samochodów. Wprowadza się też zasadę, której brak obecnie, że przy jednoczesnym projektowaniu chodnika i ścieżki rowerowej to chodnik ma być na zewnątrz.

Proponuje się również odseparowanie ruchu pieszego i rowerowego. Wprowadza się minimalną odległość chodnika od ścieżki rowerowej, wynoszącą 0,5 metra. Dopuszczono możliwość ich przylegania do siebie, ale pod warunkiem rozdzielenia ogranicznikiem lub nawierzchnią twardą o szerokości 0,2 metra. Wykluczy to najpopularniejsze obecnie rozwiązanie, polegające na zaznaczaniu ścieżki tylko innym kolorem nawierzchni.

Projekt reguluje także szereg innych kwestii, jak dopuszczalne pochylenia podłużne chodników i ścieżek, minimalne szerokości i skrajnie tych obiektów. W innych rozdziałach natomiast odnosi się do zagadnień związanych z torowiskami tramwajowymi, parametrami technicznymi zjazdów publicznych, wprowadza rozróżnienie miedzy rondem a skrzyżowaniem skanalizowanym, określa wymagania w kwestii odwodnienia dróg i wiele innych szczegółowych kwestii.

Ministerstwo oczekuje na uwagi do projektów do końca stycznia. Teksty projektów, wraz z uzasadnieniami, dostępne są na stronie internetowej Rządowego Centrum Legislacji.