PKD poparł propozycje uregulowania ruchu urządzeń transportu osobistego (UTO) na drogach publicznych, ale postuluje rozszerzenie regulacji o urządzenia także bez napędu elektrycznego.
Ministerstwo Infrastruktury przygotowało projekt zmian ustawowych (najważniejsze zawarte są w Prawie o ruchu drogowym), mających na celu uregulowanie ruchu urządzeń transportu osobistego na drogach publicznych. W pierwszym rzędzie dotyczą one hulajnóg elektrycznych. Polski Kongres Drogowy przesłał, w ramach publicznych konsultacji projektu, swoją opinię na temat proponowanych rozwiązań.
Stowarzyszenie poparło regulację, gdyż – jak stwierdzono – jej brak, w sytuacji stale rosnącej liczby użytkowników takich urządzeń i działalności komercyjnej polegającej na ich wypożyczaniu, prowadzi do powstawania konfliktów z innymi niechronionymi użytkownikami dróg, a zwłaszcza dróg dla rowerów i chodników dla ruchu pieszego. Rodzi tez negatywne konsekwencje dla bezpieczeństwa ruchu.
Jednocześnie PKD zwraca uwagę, że zdefiniowanie w projekcie UTO jako wyłącznie urządzenia z napędem elektrycznym, pozostawia poza regulacją zyskującą stale na popularności grupę podobnych konstrukcyjnie urządzeń bez takiego napędu, jak rolki, deskorolki czy zwykłe hulajnogi. Niesłusznie są one kojarzone z zabawą dla dzieci i młodzieży, tymczasem szczególnie w miastach służą do transportu osobistego. Umożliwiają także poruszanie się ze znaczną prędkością (np. rolki), przez co stwarzają zagrożenie podobne do elektrycznych UTO.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami, osoby poruszające się na rolkach lub hulajnogach, są pieszymi w rozumieniu ustawy Prawo o ruchu drogowym. Powinny poruszać się chodnikiem, co powoduje pogorszenie komfortu i bezpieczeństwa zwykłych pieszych. Z drugiej strony, bardzo często osoby te korzystają ze ścieżek rowerowych, z dwóch powodów – ponieważ wtedy nie kolidują z pieszymi oraz ze względu na bardziej komfortową nawierzchnię. Na chodnikach przeważnie jest kostka fazowana, a ścieżki rowerowe są asfaltowe, równe. Uważamy, że w procedowanej ustawie należy uregulować kwestie osób poruszających się na urządzeniach innych niż elektryczne w kierunku zapewnienia większego bezpieczeństwa pieszym – zezwolić lub nakazać poruszać się ścieżkami rowerowymi.
PKD zwrócił też uwagę, że projekt posługuje się bardzo nieprecyzyjnym pojęciem „poruszania się z prędkością pieszego”. Prędkość pieszego zależy od bardzo wielu okoliczności (wiek, sprawność, sposób poruszania się, cel przemieszczania się itp.) i może rodzić poważne trudności interpretacyjne. Stąd postulat o wyrażenie tego ograniczenia w precyzyjniejszy sposób, np. w metrach na sekundę.
Aktualizacja 16.06.2020
Już po opublikowaniu tego artykułu, dotarła do nas opinia przygotowana_x005F_x000D_
przez prof. Kazimierza Jamroza z Politechniki Gdańskiej. We wspomnianej w_x005F_x000D_
opinii PKD kontrowersyjnej sprawie pojęcia „prędkość pieszego” także opowiada się_x005F_x000D_
za mierzalnym wskazaniem tej prędkości i proponuje by było to nie więcej niż 7_x005F_x000D_
km/h. Z badań prowadzonych w Katedrze Inżynierii Drogowej i Transportowej_x005F_x000D_
Politechniki Gdańskiej wynika, że prędkość pieszych w miastach w Polsce zawiera_x005F_x000D_
się w przedziale 0,7 – 1,8 m/s (2,5 – 6,5 km/h); średnia prędkość: seniorów i_x005F_x000D_
osób z niepełnosprawnościami ruchowymi wynosi 0,8 m/s (2,9 km/h), dzieci 1,0_x005F_x000D_
m/s (3,6 km/h), osób dorosłych 1,2 m/s (4,3 km/h) oraz młodzieży 1,4 m/s (5,0_x005F_x000D_
km/h).
Generalnie w swojej opinii prof. Jamroz koncentruje się na przyjęciu_x005F_x000D_
zasad ruchu UTO i rowerów w stosunku do ruchu pieszego. Jego zdaniem UTO_x005F_x000D_
powinny poruszać się po drogach dla rowerów lub jezdniach dróg (w przypadku_x005F_x000D_
prędkości pojazdów mniejszej równej 30 km/h). Wyjątkowo można dopuścić_x005F_x000D_
poruszanie się UTO i rowerów po chodnikach i drogach dla pieszych, ale takie odcinki_x005F_x000D_
maja być wyznaczone przez zarządzającego drogą za pomocą oznakowania pionowego,_x005F_x000D_
a chodnik lub droga dla pieszych ma odpowiednią szerokość (nie mniejszą niż 2,0_x005F_x000D_
m), zapewniającą dobre warunki ruchu dla pieszych,
UTO i rowery_x005F_x000D_
nie powinny być pozostawiane (parkowane) na chodniku. Na chodniku lub drodze_x005F_x000D_
dla pieszych powinien być pozostawiony pas ruchu dla pieszych o szerokości_x005F_x000D_
zależnej od natężenia ruchu pieszego (nie mniejszej niż 1,8 m). Pas ten_x005F_x000D_
powinien być wolny od jakichkolwiek przeszkód. Jeżeli w przekroju poprzecznym_x005F_x000D_
chodnika występują zbędne przestrzenie, nie zabierające przestrzeni niezbędnej_x005F_x000D_
dla komfortowego ruchu pieszych, można organizować przebudowę tych obszarów na_x005F_x000D_
miejsca do parkowania, które należy w trwały i skutecznych sposób oddzielić od_x005F_x000D_
obszarów przeznaczonych dla pieszych za pomocą: linii, słupków, krawężników_x005F_x000D_
itp.